Magazyn

Wie, czego chce od życia. Zdecydowana bizneswoman, która po godzinach pracy zmienia się w kochającą mamę i żonę. W wolnych chwilach bardzo lubi spacerować. czytać książki. Uwielbia hodować kwiaty i gotować. - Ostatnio moi mężczyźni nie są zbyt zadowoleni z menu, bo zmodyfikowałam nieco dietę i teraz zdrowo się odżywiamy – śmieje się. - Ale nie zawsze ich „terroryzuję”, czasem upiekę pizzę. Ma ogromne poczucie lokalnej tożsamości. Uwielbia historię miejsca, w którym żyje. Z pasją czyta wszelkie publikacje na temat dawnych Gliwic, spaceruje po mieście i odkrywa jego tajemnice.
 

Dzieciaki, choć bywa surowy w ocenach, uwielbiają go. A to krzyknie na jakiegoś małolata w basenie, a to ściągnie klapek z nogi i postraszy innego podopiecznego. Może to, z pozoru, niezbyt wychowawcze, ale nikt się nie obraża. No bo jak można się gniewać na kogoś, kto tryska energią, humorem, a swojej pracy oddaje całe serce. Każdy, kto liznął w Gliwicach pływackiego bakcyla, z pewnością zna lub słyszał o tym niezwykle sympatycznym człowieku, który imię i nazwisko ma literackie.

Pomagać lubiła zawsze. - Kiedy miałam dziesięć lat, zobaczyłam w oknie na parterze kamienicy, w której mieszkałam, małą, może trzyletnią dziewczynkę - wspomina. - Była bardzo umorusana. Z koleżankami zabrałyśmy ją stamtąd,  umyłyśmy w misce i nakarmiłyśmy. Potem, z powrotem przez okno, wsadziłyśmy do mieszkania i powiesiłyśmy na szyi kartkę z napisem „niewidzialna ręka” (ten napis to było pokłosie emitowanego w latach 60. i 70. programu telewizyjnego o tym samym tytule, który zachęcał młodzież do bezinteresownego pomagania innym – red.). W ramach „podziękowań” dostałam burę od mojej mamy, bo z kolei mamie tej dziewczynki, którą umyłam, nie spodobało się, że bez pytania zabrałam jej córeczkę. A ja dalej uważam, że ta pani nie miała racji (śmiech). Zresztą, ja jestem uparciuch. Jak wiem, że mam rację, to jej bronię. Ustępuję, gdy ktoś mnie przekona.