W męskiej specjalizacji. Liczy się precyzja – nie płeć

Chirurdzy kojarzą się z mężczyznami, bo kiedyś to oni trafiali do tego zawodu. Dziś jest inaczej. Studia medyczne są dostępne dla wszystkich, specjalizacje również.

Z dr Anną Dołaszyńską-Żółkiewską, chirurgiem w Szpitalu Miejskim nr 4 w Gliwicach, rozmawia Marysia Sławańska

Każdy lekarz musi zdecydować, co będzie jego zawodowym „miejscem na ziemi”: gabinet lekarski, sala operacyjna, może laboratorium? Wybrałam blok operacyjny i nie żałuję. Mam poczucie spełnienia, bo konkretnym działaniem mogę wiele zmienić w życiu chorego. 

Muszę sprostować: na naszym oddziale chirurgii ogólnej jest zbliżona liczba kobiet i mężczyzn. Po latach dominacji mężczyzn, płeć przestała mieć znaczenie – liczą się precyzja, delikatność, wyczucie, umiejętności i przygotowanie do pracy. 

Zajmuję się operacjami przepuklin, kamicy pęcherzyka żółciowego, zapalenia wyrostka robaczkowego, schorzeń jelita grubego i innych operacyjnych schorzeń brzusznych. Często wykonuję zabiegi proktologiczne i w tym obszarze odnajduję zawodowe spełnienie. Staram się też doskonalić umiejętności laparoskopowe. Stały rozwój chirurgii małoinwazyjnej to ogromna szansa na przeprowadzanie większej liczby zabiegów ze znacznie mniejszym „okaleczeniem” pacjenta i krótszym pobytem w szpitalu.

Nowoczesne technologie i możliwości medycyny regeneracyjnej. Wykorzystanie laserów i innych urządzeń w połączeniu z zaawansowanymi produktami farmaceutycznymi to skuteczna pomoc m.in. osobom z objawami starzenia się skóry, łysieniem plackowatym, przebarwieniami. Widzę, jak pacjenci po zabiegach wracają na badanie kontrolne i zmieniają się diametralnie: są uśmiechnięci, pozytywnie nastawieni, jakby zrzucili ciężar, który od dawna im przeszkadzał.

Bywa, że to, co daje wielką satysfakcję, wiąże się z wielkim stresem i gigantyczną odpowiedzialnością. Jeśli musimy przeprowadzić skomplikowaną operację u pacjenta z dodatkowymi obciążeniami zdrowotnymi, pojawiają się emocje, które trzeba… zostawić za drzwiami i na blok operacyjny wejść „na chłodno”.

Każdy, także ten z pozoru prosty zabieg, może okazać się piekielnie trudny. Nawet jeśli badania pomagają określić, z czym mamy do czynienia, blok operacyjny weryfikuje pierwotne założenia. Po rozpoczęciu operacji wiele rzeczy może wyglądać zupełnie inaczej, a decyzje trzeba podejmować w ułamku sekundy. 

Najtrudniejsze zabiegi to z pewnością te przeprowadzane nocą, podczas ostrego dyżuru, gdy wszystko dzieje się szybko i od decyzji chirurga zależą losy pacjenta. 

Tylko głupiec się nie boi. To zdanie powtarzali moi nauczyciele i mieli rację. Stres i obawy towarzyszą nam nieustannie, ale umiejętność opanowania emocji, wyciszenia i maksymalnego skupienia na tym, co jest do wykonania, to taki chirurgiczny dekalog. Pracujemy w zgranym zespole, dzielimy się spostrzeżeniami, wspieramy. Oczywiście, towarzyszy nam napięcie, poziom adrenaliny rośnie, ale to raczej motywujące. 

Ja wybieram sport, zwłaszcza bieganie. 

Historie niektórych pacjentów zostają w głowie przez długi czas. Pamiętam młodą kobietę, która zgłosiła się do poradni z podejrzeniem choroby hemoroidalnej. Już po wstępnym zbadaniu sprawa okazała się znacznie poważniejsza: w odbycie rozwijał się guz. Nowotwór złośliwy. Pacjentkę poddano leczeniu onkologicznemu, dziś czuje się dobrze i normalnie funkcjonuje. Pozostajemy w stałym kontakcie.

Wszystko razem. Prawdziwa mieszanka skrajności. Jedno jest pewne: gdybym miała wybierać raz jeszcze – nic by się nie zmieniło.

Moim wielkim oparciem jest rodzina. Rozumie, gdy jestem zmęczona, wspiera, gdy miałam ciężki dzień i cieszy się, gdy wszystko poszło po mojej myśli. Dzięki temu, że pracujemy na wysokich obrotach i musimy powalczyć o wspólne momenty, nie tracimy czasu na jałowe spory, błahostki, poboczne tematy.