Szkoła w mojej głowie. Agnieszka Bilska, anglistka z Gliwic, w nowym projekcie dla maturzystów Data dodania: 2020-05-17

Korki. TV w Telewizji Metro, należącej do sieci TVN, to nowy projekt dla maturzystów. Od 22 kwietnia przez kilka tygodni potrwa cykl lekcji telewizyjnych, wspierających uczniów szkół średnich w przygotowaniach do egzaminu dojrzałości. Jedną z wykładowczyń będzie anglistka z Gliwic – Agnieszka Bilska. 

Z Agnieszką Bilską rozmawia Małgorzata Lichecka. 

Zrezygnowałam z pracy w szkole, ponieważ nigdy nie robiłam nic innego. Zaczęłam pracę jako nauczycielka jeszcze na studiach i po kilku „wypaleniach zawodowych” oraz kryzysie motywacji związanym ze strajkiem postanowiłam, po blisko ćwierćwieczu, poszukać dla siebie nowej ścieżki rozwoju. Nie chodziło o to, że ze szkołą jest coś nie tak, bo szkoła to ludzie, a ja miałam zaszczyt pracować przez te wszystkie lata w dwóch nowoczesnych placówkach, otwartych na potrzeby młodzieży, w gronie doskonałych specjalistów, pasjonatów, pedagogów z prawdziwego zdarzenia. Oprócz uczenia innych zrodziła się, i bez przerwy rosła, potrzeba uczenia „się”, rozwijania nowych zainteresowań, sprawdzenia nie tylko w środowisku edukacyjnym. 

Myślę, że każdy nauczyciel ma własny styl, który w głównej mierze wynika z jego/jej osobowości. Ja jestem bardzo otwarta, szczera, ciekawa ludzi, spontaniczna, łatwo nawiązuję znajomości, szybko skracam dystans. Dlatego w klasie, od pierwszego spotkania z uczniami, stawiałam na budowanie relacji, współdziałanie, wzmacnianie poczucia sprawczości. We wszystkich uczniach widziałam potencjalnych przyjaciół. Wielu jest nimi do dziś. 

Zakładać, że jest w klasie najważniejszy/a, a uczeń to tylko dziecko i ma słuchać oraz wykonywać polecenia. Nie powinien pracować w tym zawodzie ktoś, kto swój autorytet buduje na zastraszaniu, kto jest mistrzem w obniżaniu poczucia własnej wartości uczniów, nad którymi ma władzę. 

Myślę, że uczniowie wierzą, że dorośli, ci, którzy organizują szkołę, wiedzą, co robią. Że to, jak szkoła wygląda, wynika z jakiegoś głębiej przemyślanego i opracowanego przez specjalistów planu, który w końcu wprowadzi ich w dorosłe życie i zwiększy szansę na sukces, jeśli będą się wystarczająco starać. Myślę, że dla większości uczniów szkoła to nieunikniony etap w życiu, fajny, jeśli uda się w niej przez te parę lat spotkać i nawiązać relacje z fajnymi ludźmi. Dobrze, jeśli codzienne obowiązki za bardzo w tym nie przeszkadzają, a już wspaniale, gdy ma się szczęście i spotyka dorosłych potrafiących otworzyć w głowie kilka szufladek, rozbudzić nowe zainteresowania, nie zmuszając do rezygnacji z pasji, które się równocześnie urodzą w okresie edukacji szkolnej.

Oj, to jest ogromny temat, mogę godzinami opowiadać. Byłoby kilka stron tekstu na odrębny artykuł! W skrócie: Superbelfrzy RP to nieformalna grupa na Facebooku, do której należą nauczyciele z całej Polski. Wzajemnie się od siebie uczą, jak małymi kroczkami hackować system, wprowadzać innowacje, żeby edukować nowocześnie i z największą troską o dobro ucznia. A równocześnie dzielą się doświadczeniami na wszelkie możliwe sposoby: szkolą, publikują, występują na konferencjach i je organizują, prowadzą zajęcia, warsztaty, spotkania na żywo i online, realizują projekty krajowe i międzynarodowe, nagrywają podcasty, vlogi, są w wielu dużych programach szkoleniowych dla nauczycieli, angażują się w oddolne ruchy mające na celu poprawę szkoły. Społeczność istnieje od dziewięciu lat, założył ją Jacek Ścibor, nauczyciel ze szkoły podstawowej w Chrząstawie Wielkiej. Nasze główne miejsca: Blog SBRP, fanpage na FB, blogi grupy Superbelfrzy Mini, superbelferskie blogi, YouTube czy strona konferencji Edu Moc Online. 

Nie zerwałam z nauczaniem, w miarę możliwości prowadzę warsztaty dla nauczycieli, jestem trenerką w programie Asy Internetu – o bezpieczeństwie w internecie i cyfrowym obywatelstwie. Razem z ekipą nauczycielek z grupy Superbelfrzy tworzymy materiały szkoleniowe dla nauczycieli w największym projekcie edukacji cyfrowej dla szkół – Lekcja: Enter, a od kilku tygodni należę do grupy nauczycieli nagrywających powtórki dla maturzystów do programu Korki. TV. Moje spotkania poświęcone będą najważniejszym zagadnieniom z gramatyki języka angielskiego. Staram się w prosty i przystępny sposób powtórzyć zasady, przećwiczyć i utrwalić konstrukcje, osadzić je w łatwym do zapamiętania kontekście. Przyznam, że to ogromne wyzwanie, bo nie przypomina sytuacji w klasie, gdzie jednak najważniejsza jest interakcja, ćwiczenia w parach i grupach, gry i natychmiastowa informacja zwrotna, co już jest jasne, co już umiemy, a co trzeba wytłumaczyć inaczej, dobrać inne zadania, dociec istoty problemu. W telewizji przekaz jest w jedną stronę, a na ekranie dominuje gadająca głowa nauczyciela. 

W dodatku nagrywam sama, z własnego pokoju! Staram się, żeby przekaz był zwięzły i klarowny, przykłady zilustrowane obrazkami, co chwilę zadaję pytania pomagające sprawdzić zrozumienie i liczę, że osoby oglądające filmik będą chciały sobie na nie po cichu odpowiedzieć. Niestety, sama nie mam możliwości, by ich usłyszeć, odpowiedzieć na ich pytania, wątpliwości, potwierdzić poprawne rozwiązanie zadania czy skorygować błąd. Wyobrażam sobie, że kiedy tłumaczę, to po drugiej stronie kamery są moi uczniowie i czasem do nich zagaduję: „Are you ready?”, „Well done!”. Chociaż ich tam w tym momencie przecież nie ma. Trudno wyjść z nawyku…

Jeszcze niedawno moja misja wdrażania nowoczesnych technologii do szkół, otwierania dostępu do internetu na lekcjach, wykorzystywania gier i dopasowywania metod uczenia do potrzeb cyfrowej młodzieży wydawała się niektórym nieszkodliwym dziwactwem. Dziś, kiedy szkoły są zamknięte, a lekcje prowadzi się online, zupełnie zmieniło się nastawienie, pojawiły realne potrzeby, przyspieszył proces akceptacji i adaptacji TIK w codziennej pracy z uczniami. To, co od dawna było codziennością dla uczniów, czyli współpraca zdalna, czy to w czasie wolnym od nauki – podczas gier w międzynarodowym gronie, czy podczas wzajemnej pomocy w rozwiązywaniu zadań domowych, musiało się stać codziennością dla nauczycieli. Mam wielką nadzieję, że mimo ogromnej presji, z jaką się teraz mierzą, dostrzegą wartość technologii jako narzędzia, które może pomóc zacieśniać więzi i wspierać edukację, że technologia zagości w szkołach na dobre i nauczyciele dostaną większe systemowe wsparcie, by mieć dogodne warunki do pracy online i offline.