O nauce po ludzku Data dodania: 2020-09-30

Popularyzator nauki musi lubić dzielić się swoją wiedzą. To taka naukowa działka, w której mówimy, co nas kręci, ale musimy znaleźć sposób, żeby przedstawić to tym, którzy zechcą słuchać. Jednak nie każdy naukowiec znajduje się w takiej roli, ponieważ nie każdy potrafi w naprawdę prosty, a jednocześnie merytoryczny sposób przedstawić dane zagadnienie. Czasem długo szuka się właściwej formy, w której będzie się czuło dobrze.

Chcieliśmy scalić działania naukowców popularyzatorów i innych pracowników Politechniki Śląskiej. CPN to również miejsce, do którego zgłaszają się osoby z zewnątrz, w poszukiwaniu popularyzatora zajmująco opowiadającego o różnych sprawach.

Lubię popularyzować nie tylko swoje badania, ale też opowiadać o ciekawych rzeczach, jakie robią moi koledzy. Co sprawia mi trudność? Chyba tylko przystosowanie treści do odbiorcy. Bo jeśli mówimy o nauce, nie możemy tego robić tak samo do przedszkolaka, gimnazjalisty czy słuchaczy uniwersytetów trzeciego wieku. Każda z tych grup zwraca uwagę na inne rzeczy. Należy więc różnicować język oraz formę przekazu. Dla mnie najtrudniejszym odbiorcą jest młodzież w wieku 13-15 lat. Moment, w którym dzieci dojrzewają, sprawia, że zaczynają myśleć zupełnie inaczej. Jeszcze nie dorośli, ale już nie dzieci.  

Oj, to szeroki temat. Trzeba być przede wszystkim sobą. No i każdy ma swój styl, formę, w której się dobrze czuje. I nie ma jednej dobrej drogi popularyzacji. Ja na przykład lubię bezpośredni kontakt, ale są koledzy, którzy pracują tylko przed kamerą, jeszcze inni wolą małe grupy lub formę pisaną.

Pomysł powstał, kiedy aplikowaliśmy o fundusze i musieliśmy znaleźć oryginalny sposób popularyzacji nauki dla dzieci w wieku szkolnym. Chcieliśmy stworzyć formę pozwalającą zaszczepić naukowego bakcyla, ale też zaprosić do współpracy rodziców, dziadków, starsze rodzeństwo. Przecież i rodzice muszą widzieć, że zajęcia są pasjonujące, a jeśli mogą eksperymentować w ich trakcie wspólnie ze swoimi dziećmi, przekonują się o tym na własnej skórze. Pokazujemy, że nauka nie ma wieku, a Politechnika Juniora i Seniora to przede wszystkim zajęcia praktyczne: jeśli wykład, to z pokazem. Ale głównie stawiamy na warsztaty. Grupy są małe, maksymalnie do 15 osób, ze względu na dbałość o jakość zajęć – są wtedy merytoryczne, dzieciaki czują się swobodnie i bezpiecznie. Uczestnicy wszystko robią praktycznie własnymi rękami, a to najlepsza forma uczenia. Co roku staramy się ulepszać nasze zajęcia. W 2020, ze względu na pandemię, przeszliśmy na tryb zdalny.  

Wykładowcy. Dajemy im wolną rękę, prosząc jedynie o propozycje tematów, w których dobrze się czują. A ponieważ na Politechnice Śląskiej mamy dużą różnorodność, począwszy od języków obcych, matematyki, elektroniki, robotyki, chemii, na urbanistyce skończywszy, jesteśmy w stanie za każdym razem przygotować inne zajęcia.

Otwieramy naukowe drzwi na Śląsk i całą Polskę, chcąc pokazać, co mamy najlepszego na uczelni. W tym roku, w wersji online, zapraszamy do laboratoriów, na pokazy i warsztaty (obowiązują zapisy), proponujemy także materiały filmowe, będą konkursy dla najmłodszych i starszych – ogłaszamy je na naszym profilu. Chcielibyśmy zachęcić młodzież do pokazania swojej wizji nauki, dowiedzieć się, jak w wyobrażeniu młodych powinien wyglądać naukowiec czy badania naukowe. Interesuje nas dialog z młodą generacją, dlatego zachęcamy do zabawy z nauką, a w przyszłości do studiowania u nas, na uczelni.