To ja, koronawirus. Zebraliśmy fakty i mity dotyczące COVID-19 Data dodania: 2020-10-31

Specjaliści wiedzą o nim już całkiem sporo, choć wiele kwestii pozostaje nierozstrzygniętych i niejednoznacznych, przede wszystkim ze względu na „nowość” wirusa. Na całym świecie rośnie liczba zakażeń, w tym w Polsce, trwa wyścig z czasem, jeśli chodzi o skuteczną i bezpieczną szczepionkę.

Uporządkowaliśmy więc koronawirusowe fakty i mity. 

Jednak analiza zachorowań pokazuje, że najcięższy przebieg choroby obserwuje się u osób starszych, z rozpoznanymi wcześniej chorobami przewlekłymi (przede wszystkim układu sercowo-naczyniowego, neurologicznymi, cukrzycą) lub zaburzeniami odporności. 

W oparciu o dostępne informacje, nie ma dowodów naukowych łączących stosowanie ibuprofenu z nasileniem przebiegu infekcji COVID-19 lub ze zwiększonym ryzykiem zarażenia się chorobą. Takie oświadczenia wydały Światowa Organizacja Zdrowia (WHO), Amerykańska Agencja ds. Żywności i Leków (FDA), a także Europejska Agencja Leków (EMA). Ibuprofen jest lekiem o ugruntowanej pozycji i dobrym profilu bezpieczeństwa, od ponad 30 lat stosowanym jako skuteczny środek przeciwbólowy i przeciwgorączkowy.

Naukowcy są zgodni: koronawirus przenosi się drogą kropelkową z człowieka na człowieka. Najłatwiej zarazić się od osoby chorej, kaszlącej i kichającej. Zakażenie może też nastąpić przez dotykanie powierzchni, z którymi wcześniej styczność miał chory. Inne drogi rozprzestrzeniania się nie zostały naukowo potwierdzone. 

Obecnie brakuje dowodów naukowych na to, że psy i koty przenoszą zarazek. Pamiętajmy jednak, by po kontakcie i zabawie myć ręce.    

Koronawirus osłonięty jest cienką warstwą tłuszczową, którą niszczą detergenty, mydło, minimum 70-procentowy alkohol czy preparaty do dezynfekcji. 

Samo wyjście na spacer nie jest niebezpieczne. Ryzyko wynika z kontaktu z innymi ludźmi i zanieczyszczonymi przez osoby chore powierzchniami. Realne niebezpieczeństwo przeniesienia zarazków stanowią przedmioty, których ludzie często dotykają: włączniki, klawiatury, klamki, poręcze. Bądźmy ostrożni z ich dotykaniem lub po kontakcie z nimi jak najszybciej umyjmy albo zdezynfekujmy dłonie.

Przy braku sprawdzonej terapii podstawą opieki nad pacjentami z COVID-19 jest objawowe leczenie ambulatoryjne, z pełnym wsparciem intensywnej opieki medycznej w razie zaistniałej potrzeby. Badacze wyróżnili kilka rodzajów terapii wspomagających. Pierwszą z nich jest terapia kortykosteroidami, stosowana w celu zmniejszenia nasilenia odpowiedzi zapalnej, która może prowadzić do ostrego uszkodzenia płuc i zespołu ostrej niewydolności oddechowej (ARDS). Eksperci analizujący wyniki zaznaczają, że taka terapia może mieć poważne skutki uboczne. U niektórych osób po zakażeniu  dochodzi do powstania zjawiska nazywanego burzą cytokin. Jest to ogólnoustrojowa reakcja zapalna wywoływana przez nienaturalnie pobudzone komórki układu odpornościowego, w czasie której następuje niekontrolowane wydzielanie dużej ilości prozapalnych białek zwanych cytokinami. Białka te wpływają na wzrost, namnażanie się i niekontrolowane pobudzenie kolejnych komórek biorących udział w odpowiedzi immunologicznej organizmu. Burza cytokin jest stanem bardzo niebezpiecznym, który może prowadzić do śmierci. W celu jej wyciszenia, lekarze testują immunosupresant znany jako tocilizumab, stosowany w leczeniu reumatoidalnego zapalenia stawów. Lek testowano na pacjentach z ciężkim przebiegiem COVID-19, obserwując znaczącą poprawę. Jednak, by móc mówić o jego skuteczności, wymagane jest przeprowadzenie dalszych rygorystycznych badań klinicznych.

Noszenie maseczki prawidłowo zasłaniającej nos i usta może pomóc ograniczyć rozprzestrzenianie się niektórych chorób układu oddechowego. Jednak stosowanie samej maseczki nie chroni przed zakażeniem koronawirusem i powinno być połączone ze stosowaniem innych środków zapobiegawczych, jak higiena rąk, ochrona podczas kaszlu i kichania, unikanie dużych skupisk ludzkich. 

Tak. Nawet 30 proc. osób dorosłych przechodzi to zakażenie bezobjawowo, w przypadku dzieci dotyczy to aż 50 proc. zakażonych.

Dzieci chorują równie często, jak dorośli, natomiast występujące u nich objawy choroby są dużo łagodniejsze.   

W statystykach osób ciężko chorych jest więcej mężczyzn niż kobiet. Może to wynikać m.in. z tego, że mężczyźni w wieku podeszłym są w gorszym stanie zdrowotnym niż kobiety, mają więcej chorób towarzyszących, głównie kardiologicznych i płucnych.