Stefan Żeromski. Nie pisarz, ale najsłynniejszy gliwicki ratownik

Szkoła Podstawowa nr 28 przy ul. Marcina Strzody. Kuźnia sportowych talentów. Tutaj uczyli się uznani gliwiccy biegacze, tenisiści, koszykarze. –Ta szkoła ukształtowała mój sportowy charakter. Miło wspominam nauczyciela wychowania fizycznego, pana Babiaka. Pamiętam, jak po lekcjach pastowaliśmy piłki, żeby na drugi dzień nadawały się do gry. Reprezentowałem szkołę na różnych zawodach.
Dzieciaki, choć bywa surowy w ocenach, uwielbiają go. A to krzyknie na jakiegoś małolata w basenie, a to ściągnie klapek z nogi i postraszy innego podopiecznego. Może to, z pozoru, niezbyt wychowawcze, ale nikt się nie obraża. No bo jak można się gniewać na kogoś, kto tryska energią, humorem, a swojej pracy oddaje całe serce. Każdy, kto liznął w Gliwicach pływackiego bakcyla, z pewnością zna lub słyszał o tym niezwykle sympatycznym człowieku, który imię i nazwisko ma literackie.

Galeria zdjęć

więcej

Nina Stachurska, prezeska PCK. Kocha Gliwice i pomaganie ludziom

Polski Czerwony Krzyż przy ul. Wrocławskiej. - Spędzam tu połowę swojego życia. I nie narzekam. Zebrała się grupa fantastycznych ludzi, dla których pomoc innym jest prawdziwą misją – mówi. - Bożena Pawełek, Waldek Pigulak i inni. Nie szukamy splendoru, pieniędzy. Chcemy dawać cząstkę siebie potrzebującym. Nie raz zakasujemy rękawy i przerzucamy tony towaru, bo wiemy, że przyjdą nasi podopieczni i trzeba im wydać żywność czy odzież. Pomoc biednym uczy pokory, nigdy nie wiadomo, co nas czeka jutro.
Dziś, za sprawą Stachurskiej, siedziba PCK wygląda o niebo lepiej niż kilkanaście lat temu. Przeprowadzono gruntowny remont, wszędzie czysto i schludnie. Bo pani prezes lubi porządek. Na każdym kroku widać jej rękę.
Pomagać lubiła zawsze. - Kiedy miałam dziesięć lat, zobaczyłam w oknie na parterze kamienicy, w której mieszkałam, małą, może trzyletnią dziewczynkę - wspomina. - Była bardzo umorusana. Z koleżankami zabrałyśmy ją stamtąd,  umyłyśmy w misce i nakarmiłyśmy. Potem, z powrotem przez okno, wsadziłyśmy do mieszkania i powiesiłyśmy na szyi kartkę z napisem „niewidzialna ręka” (ten napis to było pokłosie emitowanego w latach 60. i 70. programu telewizyjnego o tym samym tytule, który zachęcał młodzież do bezinteresownego pomagania innym – red.). W ramach „podziękowań” dostałam burę od mojej mamy, bo z kolei mamie tej dziewczynki, którą umyłam, nie spodobało się, że bez pytania zabrałam jej córeczkę. A ja dalej uważam, że ta pani nie miała racji (śmiech). Zresztą, ja jestem uparciuch. Jak wiem, że mam rację, to jej bronię. Ustępuję, gdy ktoś mnie przekona.     
   

Galeria zdjęć

więcej

Kijewski: jeśli coś robię, zawsze na sto procent. O wujku, którego wszyscy lubią

Dom Dziecka nr 2 przy ul. Zygmunta Starego. W „dwójce” przepracował 17 lat (teraz działa w DD nr 4). - To był fajny czas – przekonuje. - Obok mieliśmy boisko, na którym mogliśmy trenować. Przez tę pracę poznałem mnóstwo fantastycznych ludzi. Z wieloma do dziś łączy mnie przyjaźń.
Podkreśla, że bardzo lubi swoją pracę. - Moi podopieczni potrafią być bardzo wdzięczni. Na przykład wtedy, kiedy mówią, że wujek Wojtek robi najlepszą jajecznicę na świecie (śmiech).
Kiedyś żołnierz i sportowiec, teraz nauczyciel, wychowawca i społecznik. Urodził się 54 lata temu w Szubinie, niedaleko Bydgoszczy, w rodzinie weterynarzy. Nie poszedł w ich ślady, chociaż rodzice w pewnym sensie przyczynili się do tego, że został sportowcem.

Galeria zdjęć

więcej

Kochanek gór. Tomasz Kobielski, alpinista i wspinacz, od lat przemierza najdalsze zakątki świata

Dociera tam, gdzie rzadko staje ludzka stopa. Jeden z najmłodszych zdobywców Korony Ziemi najpierw zaliczał najwyższe szczyty na własne konto, od jakiegoś czasu zabiera na wyprawy każdego, komu marzy się spotkanie z wielką przygodą.
więcej

Dla niego nie ma rzeczy niemożliwych. Spacer po Gliwicach z Henrykiem Wilkiem, trenerem bokserów

Nieistniejąca hala sportowa przy ul. Dubois. - Halę wydeptałem w 2003 roku w Fabryce Drutu - opowiada. - To była kompletna ruina. Przez pewien czas nie mielimy tam ogrzewania i nasza młodzież, żeby nie zmarznąć, musiała naprawdę ostro trenować (śmiech). Wszystkie sprzęty, jakie tu mieliśmy albo gdzieś znaleźliśmy, albo przytaszczyliśmy z domów. Staszek Syjud, Józek Stępień, trenerzy: Mirek Bazarewicz, Mietek Budzyński, Józek Papierz, Irek Przywara. Sami doprowadziliśmy wodę, zrobiliśmy w końcu ogrzewanie, zorganizowaliśmy ring. Hala miała niesamowity klimat. Choć wygód i luksusów nie było, to znany amerykański trener pięściarski  Sam Colonna, który kilka lat temu przyjechał ze swoimi podopiecznymi na mecz z Polską, nie chciał słyszeć o innym miejscu do treningu. Spędziliśmy tam prawie 13 lat.
Jeśli nie wiecie, jak zrobić coś z niczego, powinniście koniecznie poznać tego człowieka. Niewysoki, korpulentny 56-latek posiada tyle energii i pasji, że nie ma dla niego rzeczy niemożliwych. Potrafi wydeptać wszystkie ścieżki. Szesnaście lat temu zorganizował w Gliwicach klub bokserki. Kiedy inni pukali się w czoło, on z zapałem zaczął, wspólnie z kolegami, adaptować na potrzeby młodych pięściarzy zrujnowaną halę sportową przy ul. Dubois.



Galeria zdjęć

więcej

Joanna Sarré: jestem niezależna i samodzielna. O tym, jak rolniczka stała się społeczniczką

Wydział Chemii Politechniki Śląskiej.
- To był bardzo fajny okres w moim życiu – wraca pamięcią. - Studenckie życie było niezwykle barwne. Wtedy zaczęła się moja przygoda z żeglarstwem. Mnóstwo czasu spędzaliśmy na Dzierżnie. Latem - Mazury. Pływaliśmy też na morzu. Choć nigdy nie pracowałam jako chemiczka, to zdobyta wiedza nie raz mi się w życiu przydała i przydaje, choćby wtedy, kiedy idę na zakupy i wnikliwie czytam etykiety na artykułach spożywczych.
Inżynier chemik z wykształcenia, rolnik i ogrodnik z wyboru. Nauczyciel i trener organizacji pozarządowych. Potrafi zaprząc konia do pracy na polu, ma też prawo jazdy na traktor. Aktywistka o wielkiej wrażliwości, która zaraża społecznym działaniem kolejne pokolenia młodych gliwiczan.

więcej

Opoka gliwickiego wolontariatu. Miasto oczami prezesa stowarzyszenia GTW

Stadion XX-lecia (teraz hala Gliwice).

- Tutaj przychodziliśmy grać w piłkę – mówi. - My, chłopaki z Pszczyńskiej, ale też koledzy z Kujawskiej czy Królewskiej Tamy. Jakaś gierka na małe bramki, czasem na jedną. Jak było niewielu zawodników, graliśmy w autonogę. Czasem nas przeganiano, bo na przykład był trening dziewczyn z Piastunek, wtedy szliśmy do parku lub na betonowe boisko przy akademikach. Ktoś nas gdzieś, kiedyś zobaczył i zaprosił na  treningi do Piasta.
Harcerz, społecznik, działacz lokalny. Aktywista, który każdego dnia chce poprawiać świat. Wrażliwy na potrzeby i problemy innych. Instruktor ZHP, prezes Stowarzyszenia GTW. Instruktor piłkarski i wspinaczkowy. Organizator imprez kulturalnych i sportowych, w tym Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy. Za swoją pracę wielokrotnie wyróżniany i nagradzany.
więcej